"De nacht," bekend Arooj Aftab, "is mijn grootste bron van inspiratie." Daarom luister ik dit album in de vroege (of late) uurtjes. Het heeft iets etherisch mysterieus; niettemin omdat zij naast het Engels ook in het Urdu zingt.
Naast zang komt er ook spoken word voor. Dat maakt haar liederen tot voorgedragen gedichten. De Pakistaanse zangeres weet op dit album veel invloeden te vangen: elektronisch minimalisme/jazz/Zuid-Aziatische volksmelodieën.
Waarom houd ik zo van dit album? Wederom omdat het tussen de techno, postpunk-bands en hyperpop-artiesten uitspringt als een oase in de woestijn. Het is tegenwoordig kunst om met niet te veel bombarie op te vallen.
Je moet echt de tijd nemen voor dit album. Het is een heerlijke verstilling. Ik ben daar af en toe aan toe, en word er rustig van. De muziek lijkt soms voort te kabbelen, en al zou dit voor sommigen als 'saai' afgedaan worden: geef het eens een kans.