De muziek is al even duister als de albumhoes doet vermoeden. Ik hoor zware instrumentatie met soms haast gefluisterde vrouwelijke vocalen. Het doet denken aan de trip-hop van Massive Attack of Portishead maar dan in een nieuwe jas. Opmerkelijk genoeg is het even rijk aan geluid als dat het minimalistisch is; een delicate balans. Waar het eerste nummer op gang moet komen, draaft het tweede nummer door met een stevige drum sessie. Tegen de tijd van het derde nummer ben ik gewend aan de duistere stem. Ik laat me onderdompelen en luister naar wat de zangeres te zeggen heeft. "I'm sanctified in my lover's eyes" zingt ze in het volgende nummer. En: "Can we receive this light?" vraagt ze zich daarna af. Een mooie manier om je af te vragen of je open staat voor de liefde van je geliefde. Ook zingt ze: "If you deny death, you deny life. Let it suffer, let it shine". Een mooie levensfilosofie die vaak moeilijker gedaan als gezegd is. Het zijn thema's die eerder in haar werk speelden, zoals op het album Pain Is Beauty uit 2013. Het laat zich daarom ook niet verrassen dat dit een gothisch werk is. Eén die ik nog wel vaker wil horen.