MUZIEKMEDICIJN

Ik ken deze band niet, dus ik ga hier blanco in. Ik heb wat goede recensies gezien (maar niet verder gelezen opdat ik onbevooroordeeld zou blijven) en daarom heb ik dit album uitgekozen om te recenseren. Dat vind ik overigens leuk; een eerste impressie weergeven. Goed, nu ter zake. Ik hoor een geknepen stem en voortstuwende gitaarrock. De nummerstructuren zijn normaal qua opbouw. Er valt mij niet iets uitzonderlijks op in de productie. Dat vind ik jammer. Later hoor ik ook ondersteuning van synthe­sizers. Het is tijdens het nummer Cold City, dat ook koud aan voelt zoals de naam doet vermoeden. Het nummer heeft weinig 'bekleding'. Ik had het juist een kunst gevonden wanneer het dat wel had, want synthesizers kunnen ook warm aanvoelen ( Air - Moon Safari ) en popmuziek kan vrolijk klinken, al hoeft de inhoud dat niet te zijn ( JOHAN - Pergola ). De rest van het album staat me zo tegen, dat ik niet begrijp wat men er aan bevalt. Even op internet kijken... Woorden als "zielloo

Wat heb ik naar dit album uitgekeken! De eerste drie singles die uit kwamen, vond ik veelbelovend. Er zaten een paar echte oorwurmen tussen (melodieën die in je hoofd blijven hangen). Nu het album uit is, vind ik het toch wat teleurstellend. De rest van de nummers blijven niet echt beklijven. Het is echter wel nog te vroeg om dat te zeggen; misschien is deze plaat wel een 'groeier'. Eén nummer grossiert volgens mij in schoon­heid: Nothing Changes. Het is een nummer dat op het eerste gehoor simpel in elkaar lijkt te zitten, maar het is wel héél goed uitgevoerd. Wie MGMT trouwens niet kent: deze indie popgroep brak in 2007 onverwachts door met het album Oracular Spectular . Het bleek een klassieker te worden die veel invloed op de popmuziek heeft gehad. Sindsdien zochten ze wat meer het experiment op. Ook nu klinkt Loss of Life wat 'anders'. Een zin die bij mij blijft hangen komt uit het nummer Nothing To Declare. Daarin wordt gezongen: Nothing to declare Not in the bags

In eerste instantie begon dit album me te vervelen. Te langzaam, te dromerig en te weinig variatie. Bij nader inzien blijkt hier de kracht in te liggen. Misschien komt het door het tijdstip waarop ik dit album luister. Het is nu weekend; tijd voor ontspanning en daarom 'valt' het album beter. Grandaddy is vooral bekend van het album The Sophtware Slump uit 2000. Het is lastig om dat niveau te evenaren, maar deze recensie is geen vergelijking tussen albums. Toch mag Grandaddy van mij zo nog wel door gaan. Op de vroege zaterdag ochtend vallen deze liedjes op hun plek. Het gaat hier vooral om sfeer. Daarom is het het beste om zelf even te 'proeven'. Beluister hier het album!

Dit folkloristische album staat vol met melodieus elektrische gitaar gepingel en zachte vrouwelijke vocalen. Het is een genot voor het oor op de luie zondagmiddag. Het tempo is gemoedelijk. Er zit enige echo in de opname. Af en toe zijn er stukken tekst, dan komt er weer een instrumentaal deel. Het is niet een heel gevarieerd album, maar dat hoeft niet per se. Ik zal dit album vaker op zetten, gewoon om te ontspannen. Beluister hier het album!

Aangetrokken door de prachtige albumhoes en de positieve recensies, ben ik naar dit album gaan luisteren. Wat me opvalt is dat het geheel heel rustig is. Iets tè wat mij betreft. Het eerste nummer kent weinig spanning. Dat wordt daarna toch weer gelukkig goed gemaakt in het tweede nummer Rubicon . Er zit meer tempo in en ook meer opbouw. Het wordt wat technischer. De stem van de zanger vind ik wat saai, die pakt mij niet zo. Er mag meer kracht in zitten. Hun informatie in Spotify laat weten dat zij juist uitblinken in deze tegenovergestelde krachten: spierkracht en fragiliteit, chaos en precisie, introspectie en dromerige expansie. Dat hoor ik wel terug, ja. Wellicht is het een kwestie van smaak, maar deze band sla ik voor de rest even over. Beluister hier het album!

De muziek is al even duister als de albumhoes doet vermoeden. Ik hoor zware instrumentatie met soms haast gefluisterde vrouwelijke vocalen. Het doet denken aan de trip-hop van Massive Attack of Portishead  maar dan in een nieuwe jas. Opmerkelijk genoeg is het even rijk aan geluid als dat het minimalistisch is; een delicate balans. Waar het eerste nummer op gang moet komen, draaft het tweede nummer door met een stevige drum sessie. Tegen de tijd van het derde nummer ben ik gewend aan de duistere ste­m. Ik laat me onderdompelen en luister naar wat de zangeres te zeggen heeft. "I'm sanctified in my lover's eyes" zingt ze in het volgende nummer. En: "Can we receive this light?" vraagt ze zich daarna af. Een mooie manier om je af te vragen of je open staat voor de liefde van je geliefde. Ook zingt ze: "If you deny death, you deny life. Let it suffer, let it shine". Een mooie levensfilosofie die vaak moeilijker gedaan als gezegd is. Het zijn thema's die

Na een vakantie van zes jaar sinds hun laatste album is JOHAN terug met aangename geluiden. De Nederlandse indiepopband schreef het album in de coronaperiode, een tijd waarin muziek de ontsnapping bij uitstek was. Optimisme klinkt er in door, zoals wanneer frontman Jacob de Greeuw "It's time for change" zingt. Het geheel doet Beatlesque aan. Als er een punt van kritiek mag zijn, dan is het dat het album eerder uit had mogen komen zodat we ervan honden genieten. Ik denk aan de vele 'corona' albums die in die tijd gemaakt zijn. Waarschijnlijk had JOHAN de tijd nodig om zo'n formidabel album af te leveren en dat is prima. Beluister hier het album!

Het kostte mij wat luisterbeurten, maar ik kan stellen dat Bill Ryder-Jones een verfijnd album heeft afgeleverd. Strijkers, blazers, kinderkoortjes, piano en akoestische gitaar passeren de revue. Het doet denken aan het laatste werk van Sufjan Stevens , maar meer nog denk ik aan Spiritualized (vanwege de opbouw). Wat opvalt zijn de tempowisseling­en binnen nummers. Zij maken het spannend. Het eerste grote singer-songwriter album van dit jaar is afgeleverd. Stream hier het album!

Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van dit album is de emotie die Vera Sola in haar stem legt. Het tweede wat opvalt is de rijke instrumentatie. In het tweede nummer The Line gaan alle remmen los tijdens een waar crescendo. Tijdens het opeenvolgende nummer I'm Lying wordt er gas teruggenomen. Het laat de kunde horen waarmee ze dit doet; het gaat haar soepel af. Opvolger Get Wise is dansbaar. Daarna komt er met Desire Path een ballade. Hoe veelzijdig is deze vrouw! Het leuke van dit album is dat ik in de eerste paar seconden al hoorde dat het een goed album was, althans, zo'n gevoel had ik. Ik hoef de rest van de nummers niet te beschrijven om dit toe te lichten. Geniet zelf maar! Stream hier het album!

Dit album wordt prachtig ingezet met het nummer Are You Still Alive . De ijle stem van singer-songwriter Bram Vangarys gaat naar allerlei hoogtes. Het is moeilijk om hier bij niet aan Radiohead te denken, maar wat maakt dat uit? Radiohead is goed en dat wordt algemeen onderschreven. Alle instrumenten zijn in het gehoor goed te onderscheiden en klinken ruimtelijk. Er is veel aandacht besteed aan de opbouw van nummers. Zo blijft de vaart erin. Deze muziek gaat om sfeer. Het is moeilijk deze te omschrijven zonder in clichés te vallen, maar ik zou zeggen dat deze 'schoon' is. Ik weet niet echt waar de teksten over gaan, maar soms komt Bram me over als een vriend die je de waarheid verteld - al is die soms pijnlijk. Er staat een ambient nummer op ( Rubber Faces ) die voor wat adempauze zorgt. Daarna komt het album rustig weer op gang met Erase . Het is voor het eerst dat ik kennis maak met deze artiest, maar hij krijgt nog meer luisterbeurten want er valt veel te ontdekken. Stream hier het alb

J Mascis, ook bekend als frontman van het indie-trio Dinosaur Jr. , heeft een kenmerkende getergde stem. Deze staat in schril contrast met de opbeurende gitaar akkoor­den waarmee het album opent. Ik meen er iets naïefs in te horen, alsof de zanger teveel heeft mee gemaakt en het allemaal niet veel meer uitmaakt. Ter verduidelijking: dat is een pluspunt. We verdwijnen heerlijk in lange en los gespeelde gitaarsolo's. De invloeden zijn country en rock. Zijn creativiteit lijkt niet op te houden; hij brengt consistent albums uit. Wellicht is het niet voor iedereen weggelegd, maar wie iets unieks zoekt krijgt hier zeker waar voor zijn geld. Stream hier het album!

Het tweede psychedelische album van genootschap The Smile maakt zijn verwachting waar. Frontman Thom Yorke, bekend van Radiohead , is niet vies van het experiment. Het gebeurd hier echter subtieler dan op voorganger A Light For Attracting Attention . De opbouw duurt wat langer en het geheel is wat rustiger. We horen hier een band die op zijn gemak is met wat ze uitbrengen. Dat laat zich zien in het tempo waarmee ze dit doen. Dit is het tweede album in drie jaar. Ter vergelijking: Radiohead's laatste album A Moon Shaped Pool is uit 2016! Laten we van de creatieve uitspattingen genieten, maar je moet wel open staan voor het opvallende geluid waarmee ze dit doen. Stream hier dit album!

Melancholie kan mooi zijn ( Joep Beving , iemand?). Ik word er stil van en dat word ik ook van dit album. Tekstueel inhoudelijk gaan we terug naar de middeleeuwen. Er wordt een Britse sfeer neer­gezet, al komt muzikant Tim Smith uit Amerika. Er zijn gitaren ondersteund door synthesizers te horen. Dat allemaal in een gemoedelijk tempo. De enige opmerking die ik bij dit album heb, is dat er geen verassingen op staan. Af en toe zou ik wakker geschud willen worden. Dat de tijd vervliegt, past wèl goed bij het thema. Stream hier het album!

De Britse singer-songwriter bekend van de hit Another Love heeft een kort en bondig album gemaakt. Op een paar uitschieters na is de sfeer ingetogen. Het past bij een nummer met als titel "Nothing Hurts Like Love", welke op staat tijdens het moment van mijn schrijven. De vele interludes vertragen het album nog meer, wat voor de één storend kan zijn - maar ook prettig kan werken. In dertig minuten heeft Tom Odell je meegenomen in zijn intieme wereld. Dit is een album voor de introspectieve mens met liefdesverdriet. Pas op dat je er niet in gaat zwelgen. Stream hier het album!

Ik heb een zwak voor alt-country. Wilco geeft me al jaren luisterplezier. Ik hoop dat Brown Horse mij ook dat gaat geven. Het debuutalbum van deze Britse band is veelbelovend. Net als bij Wilco word ik getroffen door de imperfecte stem van de zanger, die zijn folk-achtige teksten overtuigend weet te brengen. Het genre is rock, maar er zijn ook wat folk instrumenten te horen, zoals de banjo en accordeon. Die afwisseling is interessant en aangenaam. De band weet goed hoe ze liedjes kunnen schrijven die goed in het gehoor liggen, maar die ook een beetje 'schuren'. Wat mij bovendien verblijd is dat het album consistent is. Er staan geen missers op. Om het af te maken vind ik de hoes van het album in al zijn eenvoud ook treffend. Het hoort gewoon bij de algehele sfeer van de muziek. Hier is geen poespas. Gewoon zes getalenteerde muzikanten die doen waar ze goed in zijn: vermaken. Stream hier het album!